Αρχική   Για το παιδί   Πως μπορώ να “δώ” αν το παιδί μου το έχουν κακοποιήσει σεξουαλικά, ψυχολογικά, σωματικά?

Πως μπορώ να “δώ” αν το παιδί μου το έχουν κακοποιήσει σεξουαλικά, ψυχολογικά, σωματικά?

Η ενδοοικογενειακή βία έχει συχνά αποδέκτες τα παιδιά σε όλες της τις μορφές (σεξουαλική, σωματική, ψυχολογική, λεκτική, παραμέληση) και ασκείται από εκείνους που έχουν το γονεϊκό ρόλο. Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά-θύματα βίας στο οικογενειακό τους περιβάλλον εμφανίζουν πλήθος από ψυχοσωματικές και άλλου τύπου διαταραχές, από νυχτερινή ενούρηση έως απόπειρες αυτοκτονίας.

Επίσης γνωρίζουμε ότι αυτά τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα στην εμπλοκή τους σε παραβατικές πράξεις και συχνά από θύματα γίνονται δράστες

Το 2006 θεσπίστηκε νέος νόμος (Ν 3500/2006) για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας και σύμφωνα με το άρθρο 23: ‘ο εκπαιδευτικός ο οποίος κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του διαπιστώνει η πληροφορείται ότι έχει διαπραχθεί σε βάρος μαθητή έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας, οφείλει να ενημερώσει το διευθυντή του σχολείου και αυτός εν συνεχεία τον αρμόδιο εισαγγελέα’.

Με αυτόν τον τρόπο, η αντίληψη ότι η ενδοοικογενειακή βία, ιδιαίτερα σε βάρος ανηλίκων, αποτελεί ιδιωτική υπόθεση, εξαλείφεται και καθίσταται σαφές ότι όλοι οι θεσμοί του άτυπου κοινωνικού ελέγχου έχουν υποχρέωση να καταγγείλουν την παιδική κακοποίηση’.

Το Χαμόγελο του Παιδιού στη γραμμή 1056, κατέγραψε το 2011:

  • 431 καταγγελίες για κακοποίηση ανηλίκων
  • 109 αιτήματα φιλοξενίας παιδιών σε κίνδυνο και
  • 15.407 κλήσεις για παιδιά σε κίνδυνο

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα στην Ελλάδα, είναι η απουσία του θεσμικού πλαισίου (φορέα) που θα αναλάβει επισήμως (μετά την καταγγελία) την αναγνώριση και την αντιμετώπιση της κακοποίησης.

Στις βαθμίδες της προσχολικής και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν υπάρχει ειδική εκπαίδευση των παιδαγωγών, ούτε επαγγελματίες, όπως παιδοψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ά., που θα μπορούσαν να διαγνώσουν και να χειριστούν ένα παρόμοιο περιστατικό κακοποίησης, εμφανές στο πλαίσιο της σχολικής τάξης.

Ακόμα και στην περίπτωση που διαγνωσθεί το περιστατικό, δεν είναι θεσμικά κατοχυρωμένη η λειτουργική σχέση του σχολείου με τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου, ώστε να παραπέμπονται τα περιστατικά και να τυγχάνουν κατάλληλης μεταχείρισης και αντιμετώπισης

Το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού κατέβαλε μια προσπάθεια να αναπληρώσει το επιμορφωτικό κενό, εκδίδοντας το 1987 έναν οδηγό για επαγγελματίες υγείας, χωρίς ωστόσο να επικεντρώνεται στους εκπαιδευτικούς και σίγουρα χωρίς ο οδηγός αυτός να συνιστά ένα υποχρεωτικό εγχειρίδιο.

Πέραν όμως από τη έλλειψη του θεσμικού πλαισίου, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που οι εκπαιδευτικοί διστάζουν να προβούν σε καταγγελία, όπως ο φόβος ότι οι υποψίες μπορεί να είναι λανθασμένες και πως τα σημάδια μπορεί να είναι συμπτωματικά ή να προήλθαν από ατύχημα.

Υπάρχουν βέβαια ορισμένα συμπτώματα, τα οποία με συστηματική παρακολούθηση, μπορούν να αποτελέσουν σαφή στοιχεία – ενδείξεις κακοποίησης.

Τα είδη της κακοποίησης είναι τα εξής:

  • Σωματική
  • Ψυχολογική- Συναισθηματική
  • Σεξουαλική
  • Παραμέληση

Σημάδια αναγνώρισης

Τα παρακάτω σημάδια όταν παρατηρούνται σε κάποιο παιδί, για ένα χρονικό διάστημα, ενδέχεται να αποτελούν ενδείξεις κακοποίησης ή παραμέλησης:

  • Εμφανίζει απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά του ή/και στη σχολική του επίδοση
  • Δεν έχει εξετασθεί από γιατρό για προβλήματα υγείας που παρατήρησαν οι δάσκαλοι και επισήμαναν στους γονείς
  • Έχει μαθησιακές δυσκολίες ή δυσκολίες συγκέντρωσης που δενέχουν σε οργανικά ή παθολογικά και ψυχολογικά αίτια
  • Είναι πάντα σε εγρήγορση, σαν να φοβάται ότι κάτι κακό πρόκειται να του συμβεί
  • Υπάρχει ελλιπής κηδεμονία
  • Είναι υπερβολικά παθητικό, συγκαταβατικό, αποσύρεται
  • Έρχεται στο σχολείο νωρίτερα, φεύγει αργότερα και ποτέ δεν θέλει να γυρίσει σπίτι.

Πιο αναλυτικά:

Σωματική Κακοποίηση

    • Ανεξήγητες ή επαναλαμβανόμενες κακώσεις, εγκαύματα, μώλωπες, πρηξίματα, σημάδια σε πρόσωπο, κεφάλι, πόδια, πλάτη, στήθος, μηρούς. Κακώσεις σε διαφορετικά στάδια ίασης που δείχνουν ότι δεν έγιναν όλα την ίδια χρονική στιγμή (άρα πρόκειται για επαναλαμβανόμενη κακοποίηση)
    • Κακώσεις όπως σημάδια από ανθρώπινη δαγκωνιά, εγκαύματα από τσιγάρα, σπασμένα κόκαλα, τρυπημένο δέρμα, μαλλιά που λείπουν, μωλωπισμένα μάτια και στόμα, αποτυπώματα από ράβδο, ζώνη, χέρι ή άλλου αντικειμένου
    • Κακώσεις που δεν αιτιολογούνται επαρκώς από το παιδί ή από τους γονείς ή πέφτουν σε αντιφατικές εξηγήσεις, δεν αντιμετωπίζονται ιατρικά και καλύπτονται σκόπιμα από ανάλογα ρούχα
    • Παράπονα των παιδιών ότι πονούν ή ότι δυσκολεύονται να κινηθούν
    • Σημάδια από δυνατό σφίξιμο (Στους βραχίονες ή στο στήθος)
    • Τραύματα λόγω βύθισης σε νερό (Παρατηρούνται όταν ένα χέρι ή πόδι ή γλουτός βυθιστούν σε πολύ ζεστό νερό)

Τραύματα οστών και κλειδώσεων

Κατάγματα πρέπει να εγείρουν υποψία αν υπάρχουν ενδείξεις για μεγάλο πόνο, απώλεια κινητικότητας, πρήξιμο ή εκτόπισμα. Τα πιο συνήθη μη τυχαία κατάγματα παρατηρούνται στους βραχίονες, στα πόδια και στα πλευρά.

Τραύματα από τράνταγμα

Τα τραύματα από τράνταγμα μπορούν να προκαλέσουν υπνηλία, δυσκολία στη σίτιση ενός παιδιού ή παροξυσμό κλάματος. Συνοδεύονται συχνά από μώλωπες στους ώμους ή στο λαιμό.

 

 

Άλλα Διαγνωστικά Χαρακτηριστικά

  • Καθυστέρηση στην αναζήτηση βοήθειας
  • Ιστορικό με ασάφειες, που δεν ταιριάζουν με την κλινική εικόνα ούτε με την εξελικτική φάση του παιδιού
  • Βλάβες συχνά πολλαπλές και πολύμορφες (π.χ. κάταγμα και εκχυμώσεις)
  • Βλάβες χαρακτηριστικές κακοποίησης (π.χ. ρήξη άνω χείλους, έγκαυμα σε πέλμα)
  • Ο τρόπος που οι γονείς μιλούν στο ή για το παιδί τους δείχνει απόρριψη, ‘δύσκολο’, ‘χαζό’, ‘γκρινιάρικο’, ‘αρρωστιάρικο’, ‘κακό’ ή δεν αναφέρονται ονομαστικά σε αυτό το παιδί, σε αντίθεση με τα άλλα τους παιδιά
  • Οι βλάβες υποχωρούν μόλις εισαχθεί το παιδί στο νοσοκομείο
  • Το παιδί αναφέρει κάκωση από τους γονείς του ή δίνει αταίριαστη εξήγηση για κάποια κάκωση
  • Το παιδί δεν αντιδρά στον αποχωρισμό από τους γονείς, φαίνεται να προτιμά το νοσοκομείο από το σπίτι, ακολουθεί εύκολα τους επαγγελματίες
  • Φόβος του παιδιού απέναντι στην παροχή ιατρικής βοήθειας ή στην επικοινωνία του σχολικού υπεύθυνου με τους γονείς του.

Συναισθηματική (Ψυχολογική) Κακοποίηση

  • Το παιδί παρουσιάζει ακραίες συμπεριφορές (υπερβολικά δεκτικό/συγκαταβατικό, υπερβολικά παθητικό, υπερβολικά απαιτητικό)
  • Διαταραχές στη συμπεριφορά όπως κλοπή, φυγή, καταστροφική συμπεριφορά (βανδαλισμός, φωτιές, κακοποίηση ζώων)
  • Είναι ανάρμοστα ενήλικο (ετοιμάζει και φροντίζει μονίμως τα άλλα παιδιά)
  • Παρουσιάζει στοιχεία παλινδρόμησης, όπως θηλασμός του αντίχειρα, στερεοτυπικές κινήσεις
  • Νοητική ή συναισθηματική στέρηση
  • Ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόσυρση
  • Δυσκολία στη δημιουργία σχέσεων με τα άλλα παιδιά και με τους δασκάλους/ καθηγητές
  • Χαμηλές σχολικές επιδόσεις και σχολική συμμετοχή
  • Υπερβολική αντίδραση του παιδιού στην αποτυχία, φόβος να αντιμετωπίσει νέες καταστάσεις

Σεξουαλική Κακοποίηση

  • Απόσυρση και ενδοστρέφεια
  • Σεξουαλικές γνώσεις ή συμπεριφορά που δεν ταιριάζουν με την ηλικία του παιδιού
  • Επίμονος αυνανισμός, συχνά σε ακατάλληλο περιβάλλον
  • Προκλητική συμπεριφορά απέναντι σε ενήλικες και ανάρμοστα φιλιά
  • Συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα προς ενήλικες και παιδιά
  • Δυσκολεύεται να καθίσει ή και να περπατήσει
  • Ξαφνικά αρνείται να πάρει μέρος σε ασκήσεις γυμναστικής ή οποιαδήποτε άλλη παρεμφερή δραστηριότητα
  • Αναφέρει (το ίδιο ή οι γονείς του) ότι βλέπει εφιάλτες ή/και ότι βρέχει το κρεβάτι του τη νύχτα
  • Αναφέρει ότι έχει κακοποιηθεί

Παραμέληση

  • Διαρκής πείνα, κόπωση και χαμηλό σωματικό βάρος
  • Κακή σωματική υγιεινή (άπλυτο, αχτένιστο, απεριποίητο)
  • Ακατάλληλη ένδυση για την εποχή (π.χ. καλοκαιρινά ρούχα το χειμώνα)
  • Ασταθής σχολική φοίτηση ή εγκατάλειψη του σχολείου
  • Πολλές αδικαιολόγητες απουσίες
  • Απουσία επιτήρησης – αναφορές από το παιδί ότι δεν υπάρχει κανείς να το φροντίζει
  • Παρατεταμένη παραμονή στο σχολείο, χωρίς λόγο
  • Χρόνια ιατρικά προβλήματα τα οποία δεν αντιμετωπίζονται
  • Κλέβει ή ζητιανεύει χρήματα
  • Χαμηλή αυτοεκτίμηση και τάσεις αυτοκαταστροφής
  • Αντικοινωνική συμπεριφορά – έλλειψη φίλων.

 

1. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για συγκεκριμένο προφίλ του ενήλικα που κακοποιεί σεξουαλικά παιδιά;2. Οι περισσότεροι απ’ τους παιδεραστές είναι άτομα υπεράνω κάθε υποψίας. Πώς εξηγείται αυτό;

3. Υπάρχουν σημάδια, στα οποία μπορούν να βασιστούν οι γονείς για να καταλάβουν αν τα παιδιά τους έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης;

4. Από τη στιγμή που κάποιο παιδί έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, ποια πρέπει να είναι τα βήματα των γονιών προκειμένου να επουλώσουν τις πληγές;

Από την κα Κυριακή Τσουμάκα

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1. Διεθνή στατιστικά στοιχεία

1 στα 4 κορίτσια και 1 στα 7 αγόρια αναμένεται να υποστούν σεξουαλική επίθεση μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Στην πραγματικότητα οι δείκτες αυτοί πρέπει να είναι υψηλότεροι γιατί πολλές περιπτώσεις παραμένουν αδιάγνωστες.

Παρουσιάζουν αύξηση οι περιπτώσεις σεξουαλικών επιθέσεων σε παιδιά , από ομάδες συνομηλίκων τους.

Πάνω από το 35% των κακοποιημένων ανηλίκων άρχισαν να κακοποιούν άλλα παιδιά πριν ακόμα ενηλικιωθούν.

 

Προφίλ – Παράγοντες

Η κακοποίηση κυρίως αφορά το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον του θύματος.

Πολλοί από τους κακοποιητικούς γονείς η τα πρόσωπα του περιβάλλοντος, είναι και οι ίδιοι θύματα σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης και μακροχρόνιας έκθεσης σε βίαιο οικογενειακό περιβάλλον.

Οι γονείς που έχουν ανατραφεί με σκληρή σωματική τιμωρία από τους δικούς τους γονείς, μπορεί να συνεχίσουν την παράδοση στα παιδιά τους.

Παρότι συχνά ως προς αυτές τις μεθόδους τελικά δεν βρίσκουν ότι έχουν άλλους τρόπους να τα βγάλουν πέρα.

Οι δύσκολες συνθήκες ζωής όπως η φτώχεια ή η ανέχεια, συμβάλλουν στην ύπαρξη επιθετικής συμπεριφοράς και στην σωματική κακοποίηση των παιδιών.

Η κοινωνική απομόνωση η έλλειψη υποστηρικτικών συστημάτων και η χρήση ουσιών από τους γονείς, αυξάνουν την πιθανότητα κακοποίησης ή παραμελητικής συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά.

Επίσης περιβαλλοντικές κρίσεις όπως οικονομικά προβλήματα, ανεργία, προβλήματα στέγασης, αυξάνουν το άγχος παλινδρομούν ψυχικά τα άτομα και διευκολύνουν την κακοποίηση και την παραμέληση.

Οι ψυχικές διαταραχές των γονέων ,όπως η ψύχωση ή η κατάθλιψη , η κάποιες διαταραχές προσωπικότητας ,όταν αυτές δεν βρίσκονται κάτω από θεραπευτική επιμέλεια ,επηρεάζουν συχνά την κρίση των γονέων και μπορεί να θεωρήσουν ότι τα παιδιά είναι κακά ή ότι θέλουν να τους τρελάνουν.

Επίσης παιδιά που είναι νοητικά καθυστερημένα ή σωματικά ανάπηρα και παιδιά που κλαίνε υπερβολικά ή είναι πολύ απαιτητικά έχουν υψηλό δείκτη επικινδυνότητας να κακοποιηθούν ή να παραμεληθούν.

2. Η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών γίνεται στην πλειονότητα των περιπτώσεων από άτομα του άμεσου ή ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος.

Οι περισσότεροι βιαστές παιδιών είναι άτομα που διαθέτουν κύρος και την εμπιστοσύνη της οικογένειας.

Οι κακοποιητές , είναι άτομα που μπορεί να έχουν οικογένεια ,να εργάζονται, να κατέχουν, άλλες φορές και θέσεις κύρους, να έχουν κατά τα άλλα μια φυσιολογική ζωή. Μια πλευρά του ψυχισμού τους όμως είναι μη ομαλή.

Όπως προανέφερα τα ίδια αυτά άτομα έχουν γίνει συχνά θύματα σεξουαλικής η σωματικής κακοποίησης. ΗΨυχανάλυση έχει εντοπίσει έναν ψυχικό μηχανισμό άμυνας, την ταύτιση με τον επιτιθέμενο , όπου , το θύμα, προκειμένου να βγει από την κατάσταση απελπισίας , ταυτίζεται ψυχικά με το θύτη, που του φαίνεται παντοδύναμος, και υιοθετεί την ίδια στάση ως θύτης σε άλλους.

Συχνά, οι παιδεραστές, μεγαλώνουν σε θετές οικογένειες, είναι ανώριμοι , με παρορμητική συμπεριφορά και έχουν εξωπραγματικές απαιτήσεις από τα παιδιά. Έχουν μια πλευρά ανώμαλη , που αφορά τον έλεγχο των παρορμήσεων, ο οποίος στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι μόνο κοινωνικός – νομικός, αλλά πραγματοποιείται και στο εσωτερικό του ψυχισμού.

Συνήθως η σεξουαλική κακοποίηση , συμβαίνει η συγκαλύπτεται, μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραμέλησης και έλλειψης προστασίας. Το ίδιο το κακοποιημένο παιδί αποτελεί συνήθως, σύμπτωμα μιας οικογένειας , που για διάφορους λόγους έχει αποτύχει να προστατέψει το παιδί.

3. Η σεξουαλική κακοποίηση δεν ακολουθείται από ειδικά και σταθερά συμπτώματα. Αυτά εξαρτώνται κυρίως από τη χρονιότητα της κακοποίησης, από την ηλικία του παιδιού και από τη σχέση θύτη -θύματος.

Συχνά σημεία ένδειξης είναι οι σωματικές αποδείξεις, όπως οι μώλωπες, ο πόνος και ο κνησμός στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, η αιμορραγία. Συχνά επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις του ουροποιητικού και εκκρίσεις του κόλπου μπορεί να σχετίζονται με σεξουαλική κακοποίηση.

Επίσης η δυσκολία στη βάδιση και στο κάθισμα και η παρουσία νοσημάτων μεταδιδόμενων με το σεξθέτουν την υποψία σεξουαλικής κακοποίησης.

Σε κάθε αλλαγή πρότερης συμπεριφοράς, πρέπει να ελέγχεται και να διαπιστώνεται το αίτιο. Η αποπλάνηση, ο βιασμός και η αιμομιξία είναι παράγοντες που οδηγούν συχνά στο σχηματισμό φοβιών , άγχους και κατάθλιψης. Το παιδί είναι συνεχώς σε ετοιμότητα ότι θα δεχθεί μια επίθεση και νιώθει ότι θα είναι αδύναμο να αντιμετωπίσει τη δικιά του επιθετική παρόρμηση ή την εχθρότητα των άλλων απέναντί του.

Τα καταθλιπτικά συμπτώματα συνδυάζονται συνήθως με την αίσθηση, ότι έχει καταστραφεί για όλη του τη ζωή. Ταυτόχρονα, συνυπάρχουν αισθήματα, ντροπής, και ενοχήςό,τι με κάποιο τρόπο, το ίδιο το παιδί προκάλεσε την κακοποίηση

Άλλες αλλαγές αφορούν :έντονο αίσθημα εγκατάλειψης ή παραμέλησης. Παλινδρόμηση σε νηπιακή συμπεριφορά, όπως ενούρηση ή θηλασμός αντίχειρα.

Παρατηρούνται επίσης ασυνήθεις για την ηλικία και την ανάπτυξη του ατόμου σεξουαλικές γνώσεις και συμπεριφορές.

Αργότερα όλες αυτές οι ενδείξεις και ουσιαστικά τα συμπτώματα οδηγούν σε καταθλιπτικές και αγχώδης διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας ή διασχίστηκες διαταραχές , μέχρι και την ψύχωση και την αυτοκτονία.

Τα παιδιά που ερεθίζονται σεξουαλικά από έναν ενήλικο, νιώθουν έντονο άγχος και υπερδιέγερση και δεν έχουν την δυνατότητα να διαχειριστούν τόσο έντονα συναισθήματα, με αποτέλεσμα την ψυχική αναστάτωση, που μπορεί να φτάσει μέχρι και την ψυχική αποδιοργάνωση.

Σε κάθε περίπτωση η σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων είναι μια βαριά επίθεση.

4. Τα βήματα για να βοηθήσουμε ένα κακοποιημένο παιδί είναι τα εξής:

Θα πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο είτε το “χαμόγελο του παιδιού” ΤΗΛ. 1056 είτε στη γραμμή ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΗΛ. 8018011177 ή στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΛ. 210 7236200 και να καταγγείλουμε το γεγονός είτε έχει γίνει από άτομο της οικογένειας, είτε από κάποιον τρίτο. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και ανώνυμα. Έτσι αναλαμβάνει ο εισαγγελέας, όπου αν πρόκειται για κακοποίηση από γονιό βγαίνει εισαγγελική εντολή, και επισκέπτεται το σπίτιΚοινωνική Λειτουργός τις περιοχής, βλέπει το παιδί Ιατροδικαστής και Παιδοψυχίατρος για να υπάρξει παιδοψυχιατρική εκτίμηση, και τότε εάν διαπιστωθεί κακοποίηση, το παιδί απομακρύνεται από το σπίτι.

Η ίδια διαδικασία είναι και όταν η κακοποίηση προέρχεται από κάποιον τρίτον, η διαφορά είναι ότι αν διαπιστωθεί κακοποίηση οι γονείς κινούνται νομικά.

Θα πρέπει σε όλη τη διαδικασία το παιδί να συνοδεύεται από ένα υποστηρικτικό πλαίσιο. Από εκεί και πέρα το σεξουαλικά κακοποιημένο παιδί θα πρέπει να μπει σε χρόνιο πρόγραμμα ψυχολογικής υποστήριξης με στόχο την αναδιοργάνωση του χαρακτήρα, την απόκτηση της αυτοεκτίμησης και του αισθήματος της εμπιστοσύνης.

Αποσπάσματα του κειμένου δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Κυριακάτικη ΑΥΡΙΑΝΗ την Κυριακή 23/12/2007
σε άρθρο της ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΣΟΥΜΑΚΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ-ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ
Επιστημονικός Υπεύθυνος του Κέντρου Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας

πηγές: iatronet.gr
dimseferiadis.com

 

 



Αφήστε μια απάντηση